مقایسه ی آمیلاز مایع افیوژن های پلور و پریتوئن و نسبت آمیلاز مایع پلور و پریتوئن به آمیلاز سرم در بیماران مبتلا به افیوژن های بدخیم و افیوژن های واکنشی

مقدمه: اندازه گیری روتین آمیلاز مایع پلور و پریتوئن، به طور مکرر توصیه شده است، اما کارآیی این روش ناشناخته است. روش ها: برای به دست آوردن ارزش کاربردی اندازه گیری روتین آمیلاز مایع پلور و پریتوئن و سرم در ارزیابی افیوژن های پلور و پریتوئن، سطح آمیلاز در این مایعات و سرم توسط روش کینتیک (amylocastic) و با کیت alpha-amylase ls، در 176 بیمار که تحت توراسنتز و پریتوئنوسنتز قرار گرفته بودند، در طول یک دوره ی 18ماهه (بین فروردین 1389و مهر ) اندازه گیری شد. این بیماران در دو گروه بیماران با افیوژن بدخیم و بیماران با افیوژن واکنشی (عدم وجود شواهدی از بدخیمی در ارزیابی سیتولوژی افیوژن ها) تقسیم شدند. از این تعداد، نفر افیوژن پس از بدخیمی، نفر افیوژن به دنبال بیماری های خوش خیم و افیوژن با منشأ ناشناخته وجود داشت. افیوژن های عفونی و التهابی از مطالعه ی ما حذف شدند. یافته ها: اندازه گیری آمیلاز مایعات سروزی و سرم در تعیین منشأ افیوژن ها در هیچ یک از بیماران مؤثر نبود. سطح آمیلاز بیشتر از واحد در لیتر (حد بالای سطح طبیعی) فقط در نفر از فرد مورد مطالعه ) درصد( و 6/13درصد در گروه افیوژن بدخیم وجود داشت. همچنین هیچ ارتباطی بین وجود افیوژن بدخیم و سطح آمیلاز سرم وجود نداشت (73/0 = p). نتیجه گیری: اندازه گیری روتین سطح آمیلاز مایع پلور و پریتوئن از نظر بالینی ارزشمند نیست، زیرا اگر چه سطح متوسط آمیلاز مایعات سروزی در گروه افیوژن بدخیم بالاتر از سطح متوسط آمیلاز مایعات سروزی در گروه افیوژن واکنشی بود اما از لحاظ آماری معنی دار نبود.